Σήμερα Τρίτη 22/1/13 πραγματοποιήθηκε στον πεζόδρομο της Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη δίωρη μικροφωνική ενάντια στα μεταλλεία χρυσού, κατά τη διάρκεια της οποίας μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο (μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή pdf από εδώ)
Βλέποντας το δέντρο και κόβοντας το δάσος…
Σε μια ύστατη απόπειρα να διασώσουν το καπιταλιστικό σύστημα από την κατάσταση γενικευμένης κρίσης στην οποία έχει περιέλθει, κράτος και κεφάλαιο εντείνουν την καταλήστευση κοινών πόρων στο όνομα της ανάπτυξης: ιδιωτικοποιήσεις κοινών αγαθών και περιβαλλοντικά εγκλήματα, όπως η κατασκευή χρυσωρυχείων, ανεμογεννητριών και εργοστασίων καύσης απορριμμάτων, παρουσιάζονται ως αντίδοτα στην κρίση που γεννήθηκε από την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη. Ειδικά για την περίπτωση των χρυσωρυχείων, οι μεταλλευτικές μεγα-εταιρίες και οι πολιτικοί τους υπάλληλοι κερδίζουν υπέρογκα ποσά σε βάρος όλων μας, λεηλατώντας και καταστρέφοντας ανεκτίμητα και κοινά σε όλες και όλους μας αγαθά, όπως η γη, τα δάση και το νερό. Κι όλα αυτά, προκειμένου να εξάγουν χρυσό, ένα εμπόρευμα με ελάχιστη χρηστική αξία για τις κοινωνίες, αλλά καταλυτική σημασία για το κεφάλαιο, καθώς συνιστά δείκτη της εμπιστοσύνης των επενδυτών στο νομισματικό σύστημα. Όταν η εμπιστοσύνη αυτή κινείται σε υψηλά επίπεδα, η τιμή του χρυσού είναι χαμηλή. Σε περιόδους κρίσης αντίθετα, όπως αυτές που διανύουμε, οι τιμές του κυμαίνονται σε πολύ υψηλά επίπεδα, γεγονός που προκαλεί τη μανιώδη επιδίωξη της εκμετάλλευσής του από τις μεταλλευτικές εταιρίες.
Δεν είναι τυχαίο ότι η σκανδαλώδης αγοραπωλησία των μεταλλείων στη ΒΑ Χαλκιδική έγινε την περίοδο της ευμάρειας, τότε που δεν θα της έδιναν πολλοί σημασία. Σε διάστημα λίγων ωρών, το 2003, το ελληνικό δημόσιο αγόρασε τα μεταλλεία Κασσάνδρας προς 11 εκ. ευρώ από την TVX Hellas και τα μεταπώλησε στην προ δύο ημερών ιδρυθείσα Ελληνικός Χρυσός, απαλλάσσοντας τη νέα ιδιοκτήτρια από οποιαδήποτε ευθύνη αποκατάστασης των περιβαλλοντικών καταστροφών που είχαν προκληθεί από την προηγούμενη εταιρία. Η μεταπώληση των μεταλλείων έγινε στην ίδια ακριβώς τιμή, ενώ επιπλέον, τα έσοδα του δημοσίου από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες θα είναι μηδενικά, τη στιγμή που η σημερινή χρηματιστηριακή αξία της εταιρείας ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ Α.Ε (95% ιδιοκτησία της καναδικής Eldorado Gold S.A. και 5% της ΑΚΤΩΡ Α.Ε.) ανέρχεται στα 2,3 δισ. ευρώ και η αξία των μεταλλευμάτων εκτιμάται στα 15,5 δισ. ευρώ! Ωστόσο, παρά την καταφανώς σκανδαλώδη διευθέτηση της κυριότητας των μεταλλείων, αυτό που κυρίως μας αφορά είναι το γεγονός ότι η υλοποίηση της κατασκευής τους προωθείται τώρα, που σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης, ο εκβιασμός που επιβάλλεται είναι απόλυτος: ή θα αποδεχτούμε επιλογές άμεσα και ολοφάνερα καταστροφικές, ή δεν θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Η καπιταλιστική ανάπτυξη αποδεικνύεται στην πράξη ένας φαύλος κύκλος που, σε κάθε επανάληψη του, διαμορφώνει τους όρους για μια πιο άγρια εκμετάλλευση από τα κάθε λογής αφεντικά, μέσω της διάλυσης των κοινωνιών, της αποδυνάμωσης των ατόμων και της ολοένα και ισχυρότερης εξάρτησής τους από τον καπιταλιστικό μηχανισμό.
Παράλληλα με την προβολή και επιβολή του «σωτήριου» ρόλου της ανάπτυξης, το κράτος επιχειρεί να προασπίσει τα συμφέροντά του – που ταυτίζονται με αυτά των εταιριών – και με έναν ακόμη τρόπο: την χειραγώγηση της κοινής γνώμης προς την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων, έτσι ώστε να καταστεί αφενός ευκολότερη η καταστολή τους και να αναδειχθεί αφετέρου η κρατική «αποτελεσματικότητά» όσον αφορά την πάταξη της αντίστασης στο νόμο των αφεντικών, η οποία χαρακτηρίζεται «ανομία». Στο πλαίσιο της εντεινόμενης κρατικής επίθεσης, καταστέλλονται ολοένα και περισσότερο – τόσο με όρους συχνότητας, όσο και αγριότητας – οι αδιαμεσολάβητοι αγώνες όλων εκείνων που δεν πειθαρχούν στις επιταγές της καπιταλιστικής ανάπτυξης και νομιμότητας, προκειμένου, μέσω της τρομοκράτησης τους, να καμφθεί κάθε έκφραση συλλογικής αντίστασης, να φιμωθεί κάθε φωνή ανυπακοής, να εκλείψει κάθε ιδέα που ανοίγει το δρόμο για την οικοδόμηση ενός ελεύθερου κόσμου.
Στην περίπτωση των μεταλλείων, σε παγκόσμιο επίπεδο, η βία και η καταστολή των εξορυκτικών εταιριών και των εκάστοτε κυβερνήσεων που υποβοηθούν την εκπλήρωση των συμφερόντων του κεφαλαίου, έχει εκδηλωθεί με ποικίλα πρόσωπα. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στο Ελ Σαλβαδόρ και στο Περού, έχει φτάσει μέχρι και τη δολοφονία διαδηλωτών. Σε άλλες πάλι, όπως στις Σκουριές Χαλκιδικής, οι εταιρίες συγκροτούν μισθοφορικούς στρατούς, συναποτελούμενους από σεκιούριτι, αλλά και εργαζομένους τους, για να προστατέψουν τη λεηλατημένη γη και τις εγκαταστάσεις τους, μέσω του τραμπουκισμού και της τρομοκράτησης όσων είναι αποφασισμένες και αποφασισμένοι να διεκδικούν καθημερινά το δίκαιο του αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού. Ταυτόχρονα, το κράτος, ως αυθεντικά πιστός υπηρέτης του κεφαλαίου και επιδεικνύοντας τη μέγιστη συνέπεια στο δόγμα της μηδενικής ανοχής, προκειμένου να καταστείλει τις κινητοποιήσεις και να διασπείρει τον φόβο, ενεργοποιεί πρωτοφανή μεγέθη κατασταλτικών δυνάμεων, που προκαλούν σοβαρούς τραυματισμούς, με μανιώδεις ρίψεις δακρυγόνων μέσα σε εν κινήσει αυτοκίνητα, αλλά και σε ευθεία βολή με στόχο τα σώματα των διαδηλωτών, εφαρμόζουν προληπτικούς ή εκδικητικούς ελέγχους σε οχήματα που κατευθύνονται ή αποχωρούν από τις κινητοποιήσεις και προβαίνουν σε δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις διαδηλωτών, ακόμα και με την εισβολή σε σπίτια, προσάπτοντας τους ως κατηγορία την ίδια τη συμμετοχή τους σε κινητοποίηση.
Ωστόσο, σε μια περίοδο κατά την οποία ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός της καπιταλιστικής ανάπτυξης επιχειρεί – με όπλο την εντεινόμενη καταστολή – να επεκταθεί σε κάθε πτυχή της κοινωνικής πραγματικότητας, επόμενο είναι οι ακραίες επιθέσεις που έχουν δεχθεί οι κινητοποιήσεις στη Χαλκιδική να μην συνιστούν μεμονωμένο γεγονός. Βασανιστήρια διαδηλωτών σε αστυνομικά τμήματα, πρωτόγνωρες εικόνες ξυλοδαρμού και συλλήψεις διαμαρτυρόμενων εργαζομένων, τακτική καταστολή γενικών απεργιών και φοιτητικών κινητοποιήσεων, ρατσιστική βία της συνεργασίας αστυνομίας και χρυσής αυγής στο πλαίσιο της αντιμεταναστευτικής επιχείρησης «Ξένιος Ζεύς» αποτελούν μερικά μόνο από τα παραδείγματα της κρατικής βίας που έχει ασκηθεί κατά τη διάρκεια των πρόσφατων μηνών.
Τμήμα της γενικευμένης αυτής καταστολής αποτελούν και οι πρόσφατες επιθέσεις του κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού απέναντι σε κοινωνικές-κινηματικές δομές: καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και κινηματικές υποδομές. Η κατασταλτική αυτή δράση επιδιώκει να αφανίσει κάθε χώρο ελευθερίας, αυτόνομης έκφρασης, συλλογικής δημιουργίας, αυτομόρφωσης και αντιπληροφόρησης. Κάθε εστία αντίστασης, που συνιστά εμπόδιο στη βαρβαρότητα της κρίσης, των εξουσιαστικών σχέσεων, της εκμετάλλευσης, της εμπορευματοποίησης των ζωών μας και του ατομικισμού, αντιπροτείνοντας την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα και τη ζωή. Κάθε συλλογικότητα που δεν ετεροκαθορίζεται από πρωτοπόρους καθοδηγητές, σωτήρες και άνωθεν επιβαλλόμενους νόμους, αλλά αυτοθεσμίζεται, μέσω της αυτοοργάνωσης, των οριζόντιων, αδιαμεσολάβητων και αντιιεραρχικών διαδικασιών και της ισότητας, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, εθνικότητας ή κοινωνικής καταξίωσης.
Η επίθεση στις κινηματικές δομές, που συνιστούν καταλύτες για την κυκλοφορία των αγώνων, αφορά όλες και όλους μας, καθώς αποτελεί τμήμα μιας μεθοδευμένης επίθεσης, που επιχειρεί να διασπείρει τον φόβο και που αναμένεται να γενικευτεί, θέτοντας στο στόχαστρο το σύνολο των κοινωνικών αγώνων, με σκοπό την επίτευξη της ανεμπόδιστης κυκλοφορίας του κεφαλαίου. Κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν μέσω της καταστολής να μας στερήσουν το δικαίωμα να αποφασίζουμε και να αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας και, ταυτόχρονα, εξαρτούν την επιβίωσή μας από το αν θα υποκύψουμε στον εκβιασμό της κρίσης, που προτείνει νέες καταστροφές και οδηγεί στην απελπισμένη επιδίωξη της ατομικής διάσωσης, στην ταύτιση με τα συμφέροντα των αφεντικών και στην αδιαφορία για τις συνέπειες προς το κοινωνικό σύνολο.
Αν θέλουμε να αντισταθούμε στα σχέδια της δικτατορίας του χρήματος και να αγωνιστούμε για έναν άλλο κόσμο, δεν θα αναγνωρίσουμε κανέναν εκβιασμό που μας προτείνει την επιβίωση αντί για τη ζωή, γιατί αρνούμαστε «τον κόσμο στον οποίο η εγγύηση ότι δεν θα πεθάνουμε από πείνα ενέχει τον κίνδυνο να πεθάνουμε από ανία»1ή από παραίτηση. Δεν θα εναποθέσουμε το μέλλον μας στα χέρια σωτήρων, δεν θα τρομοκρατηθούμε από την εντεινόμενη καταστολή και δεν θα εγκλωβιστούμε σε καμιά δυική κατανόηση του έννομου και του άνομου, γιατί μας αρκεί ότι ο αγώνας μας είναι δίκαιος. Αντίθετα, με όπλα την κοινωνική αλληλεγγύη και τη συλλογική συνείδηση, θα υπερασπιστούμε τους κοινούς πόρους, τους απελευθερωμένους χώρους και τους αδιαμεσολάβητους αγώνες μας, αποτρέποντας τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Όσο γι αυτούς που επιχειρούν να καταστείλουν την ελευθερία μας, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτή δεν προσδιορίζεται χωρικά, αλλά κυοφορείται στις ιδέες και πραγματώνεται στους αγώνες μας, γι αυτό δεν καταστέλλεται και δεν ποινικοποιείται. Θα πρέπει να αποδεχτούν ότι θα μας βρίσκουν πάντα μπροστά τους, αγωνιζόμενους και αγωνιζόμενες ενάντια στα μεταλλεία, στη Χαλκιδική, στη Θράκη, στο Κιλκίς, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και όπου αλλού χρειαστεί να προασπίσουμε τους κοινούς χώρους και τους δίκαιους αγώνες ενάντια στον πόλεμο εθνικών και υπερεθνικών αφεντικών και στην άλωση των κοινών αγαθών και της ζωής μας.
Η ανάπτυξη επιτάσσει : «όλα για τ’ αφεντικά»
Οι κοινωνικοί αγώνες αντιτάσσουν: «όλα για όλους»
Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού *
http://nogoldthess.espivblogs.net/ no.gold.thess@espiv.net
* Το Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού συγκροτήθηκε το Μάρτιο του 2012, μετά τον ξυλοδαρμό κατοίκων της Μ. Παναγιάς Χαλκιδικής και την καταστροφή του φυλακίου αγώνα στο δάσος των Σκουριών, από εργαζόμενους της Eldorado–Ελληνικός Χρυσός, προκειμένου να επιτευχθεί η εισβολή της εταιρίας στο βουνό. Η δράση μας έχει ως κύριους άξονες τη διεύρυνση του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία και την ποικιλόμορφη πληροφόρηση γύρω από το ζήτημα και παρακινείται από την ανάγκη μας να σταθούμε αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι στους αγωνιζόμενους κατοίκους των πρώτιστα θιγόμενων περιοχών, υιοθετώντας τον αγώνα τους ως και δικό μας αγώνα, καθώς θεωρούμε ότι οι συνέπειες της εν λόγω επένδυσης μάς αφορούν άμεσα, αλλά και γιατί αυτή εκφράζει τον εκβιασμό ενός συστήματος που υποχρεώνει στην αποδοχή της καταστροφής για χάρη μιας αμφίβολης επιβίωσης. Όλες οι αποφάσεις μας λαμβάνονται αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά, μέσα από την ανοιχτή μας συνέλευσή, στην οποία συμμετέχουμε όλες και όλοι ισότιμα-ως άτομα- ενώ η συμμετοχή κομμάτων αποκλείεται.
