Ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία στη Χαλκιδική δεν ξεκινάει τώρα που τον θυμήθηκαν τα δελτία των 8. Πρόκειται για έναν πολύχρονο, μαζικό και πολύμορφο κοινωνικό αγώνα, που η εκάστοτε έκφραση και έντασή του καθορίζεται από τις συνθήκες μέσα στις οποίες συντελείται. Άλλοτε περιλαμβάνει πορείες στο χωριό ή στο βουνό, άλλοτε αποκλεισμούς δρόμων και άλλοτε καταστροφές των εγκαταστάσεων της εταιρείας, όπως αυτή που έγινε τα ξημερώματα της Κυριακής 17/2/2013, στο εργοτάξιο της Ελληνικός Χρυσός, στην τοποθεσία Σκουριές του όρους Κάκαβος στη Μ.Παναγιά Χαλκιδικής. Από την Κυριακή μέχρι και σήμερα, οι δυνάμεις καταστολής, στο πλαίσιο του δόγματος της μηδενικής ανοχής, και χρησιμοποιώντας μεθόδους αντιποίνων, εισβάλλουν βίαια σε σπίτια και καφενεία και προσαγάγουν αγωνιζόμενους κατοίκους, βάσει υποδείξεων της εταιρείας, στοχεύοντας κατά προτεραιότητα σε μέλη των επιτροπών αγώνα. Τους κρατούν αδικαιολόγητα στην ασφάλεια, χωρίς να επιτρέπουν την παρουσία δικηγόρων, προσπαθώντας να τους εκφοβίσουν και να θίξουν την αξιοπρέπειά τους και πραγματοποιούν λήψη γενετικού υλικού (DNA), χωρίς να έχουν καν απαγγελθεί κατηγορίες. Στο ίδιο πλαίσιο, έχουν προσαγάγει και αλληλέγγυους, με πρόφαση τη συμμετοχή τους σε προηγούμενες κινητοποιήσεις στην περιοχή.
Η επιθετική αυτή στάση του κράτους αποσκοπεί προφανώς στο φακέλωμα των αγωνιζόμενων και στην τρομοκράτηση όσων τάσσονται ενάντια στις μεταλλευτικές δραστηριότητες στην περιοχή, προκειμένου να καμφθεί κάθε αντίσταση και να αποφευχθεί η διάχυση του αγώνα έξω από τα στενά πλαίσια της περιοχής. Προσάπτοντας μάλιστα κατηγορίες περί ηθικής αυτουργίας, οι οποίες, στην προκειμένη περίπτωση, αποτελούν ξεκάθαρες φρονηματικές διώξεις, επίκαιρες πλέον στην εποχή της τρομοκρατίας όπου ζούμε, η εξουσία ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην αέναη προσπάθεια της να καταστείλει τους κοινωνικούς αγώνες. Διαφαίνεται πια καθαρά ότι συνιστά ποινικό αδίκημα για τη δημοκρατία τους ακόμα και το να εκφράζεις ελεύθερα τη γνώμη σου και την αντίθεση σου σε καταστροφικά έργα που έχουν άμεσες συνέπειες όχι μόνο για τη φύση αλλά και για την ίδια τη ζωή.
Ταυτόχρονα, ως πιστά εργαλεία της εξουσίας και προκειμένου να προστατέψουν τα συμφέροντα των αφεντικών (τους), τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης επιχειρούν τον τελευταίο καιρό να μετατοπίσουν την προσοχή σε μια κουβέντα περί βίας και ανομίας, στήνοντας παράλληλα ένα πολυδιάστατο επικοινωνιακό παιχνίδι, με σκοπό την προπαγάνδιση για τα υποτιθέμενα οφέλη της επένδυσης. Στο πλαίσιο αυτό, παρουσιάζουν τα κοινωνικά τμήματα που αγωνίζονται ενάντια στην υλοποίηση του έργου ως αντιδραστικές μειοψηφίες και τους αγώνες τους ως αποσπασματικούς, ή/και ως ξενόφερτη βία, συνεχίζοντας να αποκρύπτουν το περιβαλλοντικό και κοινωνικό έγκλημα που ήδη συντελείται στην περιοχή από το σκάνδαλο της μεταβίβασης των μεταλλείων Κασσάνδρας μέχρι και σήμερα. Ένα έγκλημα που καταδεικνύεται από αντίστοιχα παραδείγματα σε Τουρκία, Φιλανδία, Στρατώνι, κ.α. και από τις πολυάριθμες – τεχνηέντως αποσιωπημένες – επιστημονικές μελέτες που τονίζουν κατηγορηματικά την έκταση των μη αναστρέψιμων επιπτώσεων που θα επιφέρουν οι μεταλλευτικές δραστηριότητες στο περιβάλλον και κατ’ επέκταση σε όλες τις παραγωγικές δραστηριότητες που αναπτύσσονται στην περιοχή.
Βέβαια, η συμπαιγνία κράτους, κεφαλαίου και ΜΜΕ έχει δείξει το πρόσωπό της ήδη από το Μάρτιο του 2012, όταν η τραμπούκικη επίθεση μισθοφόρων της εταιρείας σε αγωνιζόμενους κατοίκους, που είχε ως αποτέλεσμα σοβαρούς τραυματισμούς, αλλά και την καταστροφή – με εμπρησμό – του φυλακίου αγώνα στις Σκουριές, έστρωσε το δρόμο για την εγκατάσταση της εταιρείας στο βουνό. Καθόλη τη διάρκεια του περασμένου χρόνου, η δραστηριότητα της εταιρείας προστατευόταν τόσο από πρωτοφανή μεγέθη δυνάμεων καταστολής και εταιρείες σεκιούριτι, όσο και από τη σιωπή των καθεστωτικών ΜΜΕ, που έχουν φιμώσει τη φωνή των τοπικών αντιστεκόμενων κοινωνιών και αποκρύψει τις πολυάριθμες δράσεις ενός μαζικού κινήματος, ακόμα και στις περιπτώσεις που η βία κράτους-εταιρείας ήταν τέτοιου μεγέθους που από τύχη δεν προκάλεσε θάνατο (πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα σε ευθεία βολή ή ρίψη μέσα σε αυτοκίνητα, ξυλοδαρμοί).
Η παραπληροφόρηση και η εντεινόμενη καταστολή δεν πρόκειται να κάμψει τον αγώνα των αντιστεκόμενων κατοίκων. Είναι γνωστές πλέον οι πρακτικές της κρατικής τρομοκρατίας, της αστυνομικής βίας, της φίμωσης και ποινικοποίησης κάθε μορφής διαμαρτυρίας. Γι αυτό και η αγριότητα των διώξεων είναι αναμενομένη και δεν μας τρομοκρατεί. Στεκόμαστε αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι στον αγώνα των κατοίκων ενάντια στα μεταλλεία, που αρνείται να υποταχθεί στην καπιταλιστική λογική της αστικής ευτυχίας, χωρίς να διαπραγματευόμαστε τη νομιμότητα του, όπως αυτή ορίζεται στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, γιατί μας αρκεί ότι είναι δίκαιος!
Ο αγώνας ενάντια στο χρυσό θάνατο συνεχίζεται…
…μέχρι τον αποχαρακτηρισμό της περιοχής από μεταλλευτική και την αποκατάστασή της
Θα είμαστε τμήμα του αγώνα, όποια μορφή και αν αυτός παίρνει
Άλλωστε, τα άσχημα εργοτάξια…όμορφα καίγονται
Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού
