Η υλοποίηση του έργου που ξεκίνησε ήδη από το Μάρτιο του 2012 με τη βίαιη εισβολή της εταιρείας στο βουνό και την καταστροφή του φυλακίου αντίστασης των κατοίκων, επιταχύνεται ολοένα και περισσότερο και οι καταστροφές σε λίγο θα είναι πια μόνιμες και μη αναστρέψιμες: έχει σχεδόν ολοκληρωθεί η αποψίλωση πολλών στρεμμάτων αρχέγονου δάσους και η διάνοιξη τεράστιων ασφαλτοστρωμένων δρόμων στο βουνό για την διέλευση οχημάτων και μηχανημάτων της εταιρείας, ενώ επιπλέον, η διάνοιξη διερευνητικών στοών, αλλά και του υπόγειου δικτύου επικοινωνίας μεταξύ των μεταλλείων έχει ήδη αλλοιώσει τη σύσταση του νερού: στο τέλος του καλοκαιριού βρέθηκε υψηλή περιεκτικότητα σε αρσενικό στο νερό του Νεοχωρίου, με συνέπεια την απαγόρευση της χρήσης του ακόμα και προς πλύση, ενώ τα τρεχούμενα νερά στο ρέμα του Καρατζά πάνω στο βουνό, όπου πρόκειται να κατασκευαστεί μία από τις δύο λίμνες τελμάτων, έχουν βαφτεί κόκκινα.
Η κρίση αποτελεί μια ιδιαίτερα ευνοϊκή συνθήκη για την εταιρεία, καθώς της δίνει τη δυνατότητα να κερδίζει έδαφος στους ντόπιους πληθυσμούς, υποσχόμενη πρόσκαιρες ατομικές λύσεις στο οικονομικό τους αδιέξοδο. Όσες και όσοι δεν υποκύπτουν στον εκβιασμό, ήδη από το 2006 οργανώνονται με σκοπό την αντίσταση στο έργο της εταιρείας, διεκδικώντας τον αποχαρακτηρισμό της περιοχής από μεταλλευτική και την αποκατάστασή της. Στο πέρασμα των χρόνων, ο αγώνας τους έχει πάρει πολλαπλές μορφές, περιλαμβάνοντας διαδηλώσεις, κλεισίματα δρόμων, καταστροφή υλικοτεχνικού εξοπλισμού της εταιρείας, εκδηλώσεις και άλλες δραστηριότητες που στοχεύουν στην αποτροπή της εξόρυξης.
Το τελευταίο διάστημα, η προσοχή τους εστιάστηκε σε απόπειρες παρεμπόδισης του έργου της εταιρείας μέσω της παρουσίας τους στο κομβικό σημείο Χοντρό Δέντρο, από όπου ανεβαίνουν συνεχώς τα οχήματα της εταιρείας στο βουνό. Κάτοικοι από το κοντινό χωριό της Μεγάλης Παναγίας, με υποστήριξη από τα γύρω χωριά βρίσκονταν καθημερινά στην τοποθεσία, προσπαθώντας να καθυστερήσουν τη διέλευση των οχημάτων. Αντίστοιχες προσπάθειες επιχειρείται να γίνουν και στο ρέμα του Καρατζά.
Όπως ήταν αναμενόμενο, το κράτος, σε συνεργασία με την εταιρεία, στην προσπάθειά του να φιμώσει κάθε αντιστεκόμενη φωνή, καθόλη τη διάρκεια των χρόνων αυτών έχει επιχειρήσει αφενός να προβάλει τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού ως αποσπασματικό, συντελούμενο από αντιδραστικές μειοψηφίες και αφετέρου να τον καταστείλει και να τον ποινικοποιήσει – με τη βίαιη καταστολή πορειών (με ρίψη δακρυγόνων σε ευθεία βολή και πρόκληση σοβαρών σωματικών βλαβών), τις συλλήψεις και προφυλακίσεις και με την τρομοκράτηση μέσω της παρακολούθησης τηλεφώνων, της βίαιης εισβολής σε σπίτια, σε καφενεία ακόμα και σε λεωφορεία και με τη λήψη DNA δια της βίας. Το τελευταίο μάλιστα διάστημα, η καταστολή έχει αναβαθμιστεί μέσω της μεθοδευμένης δίωξης εκατοντάδων αγωνιζόμενων – κατοίκων και αλληλέγγυων.
Συνολικά, από το Μάρτιο του ‘12 μέχρι σήμερα, έχουν συνταχθεί περίπου 20 δικογραφίες για τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, στις οποίες πάνω από 300 άτομα κατηγορούνται ή φέρονται ως ύποπτοι, 49 από τα οποία για βαριά κακουργήματα και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, 4 κάτοικοι έχουν προφυλακισθεί με βαρύτατες κατηγορίες, εκ των οποίων οι δύο αποφυλακίστηκαν μετά από 6μηνη κράτηση και οι άλλοι δύο μετά από 3μηνη, έχουν γίνει προσαγωγές και παράνομη λήψη DNA (με εξευτελιστικές διαδικασίες σε πολλές περιπτώσεις και με χρήση βίας) από περισσότερους από 200 ανθρώπους, ενώ καθημερινά εξακολουθούν να μοιράζονται κλήσεις για ένα σύνολο κινητοποιήσεων.
Η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες και διωκόμενους και η στήριξη των κοινωνικών αντιστάσεων στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών της «Ελληνικός Χρυσός» αποτελεί το μόνο όπλο και το πιο ισχυρό ανάχωμα στην επιθετικότητα της εξουσίας. Σε αυτά τα πλαίσια, στεκόμαστε δυναμικά δίπλα στους δίκαιους αγώνες των κατοίκων και αντιστεκόμαστε μαζί τους. Ωστόσο, όπως συμβαίνει σε διάφορους τοπικούς ή κεντρικούς κοινωνικούς αγώνες, έτσι και στον αγώνα της Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, εμπεριέχονται και αρκετές αντιφάσεις. Σε μια κοινωνία χωρίς προηγούμενη κινηματική εμπειρία, είναι λογικό και αναμενόμενο ο εκβιασμός που επιβάλλεται από το κράτος να έχει ενίοτε ως αποτέλεσμα την τρομοκράτηση των διωκόμενων, που προκαλεί άλλοτε διαχωρισμούς σε επίπεδο νομικής υπεράσπισης και άλλοτε προσπάθειες παγώματος των κινηματικών διαδικασιών της αλληλεγγύης και έχει σε ένα βαθμό οδηγήσει σε μερική αποδυνάμωση του ίδιου του αγώνα.
Τέλος, ένα ακόμη στοιχείο που φαίνεται να αποδυναμώνει στο παρόν τον αγώνα είναι το γεγονός ότι οι κάτοικοι, έχοντας συνηθίσει – όπως και το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας – να λειτουργούν στο πλαίσιο μιας αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και να εναποθέτουν τις ελπίδες τους για τη διαχείριση της οποιασδήποτε συνθήκης σε θεσμικούς αντιπροσώπους, παρά το γεγονός ότι έχουν διανύσει σημαντικά βήματα ως προς το να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, πραγματοποιώντας συνελεύσεις και συναποφασίζοντας για ένα σύνολο ζητημάτων, φαίνεται ότι εξακολουθούν να αναζητούν σωτήρες, γι αυτό και επενδύουν σημαντικά στις επικείμενες εκλογές.
Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού
